Γράμμα σε ένα παιδί του 2114

Γεια σου, παιδί που ζεις 100 χρόνια μετά. Εγώ ζω το 2014 (100 χρόνια πριν).

Τούτο το γράμμα θα το διαβάσεις στο χαρτί, ναι στο χαρτί. Δεν ξέρεις τι είναι? Θα σου πω άλλη φορά. Παιδί του μέλλοντος, να ξέρεις πως εδώ πάνω σε τούτο το …. Καλέ μην με διακόπτεις; Λοιπόν που έμεινα; Ααα ναι, το χαρτί που δεν έχεις πιάσει στα χέρια σου και θα έχεις την ευκαιρία να το πιάσεις και να μάθεις την ζωή το 2014.

Λοιπόν κάθε μέρα ξυπνώ στις 7:30 το πρωί. Φαντάζομαι ότι εσύ θα έχεις ρομπότ που σε ξυπνά 9:00 το πρωί και σου λέει τι έχεις να κάνεις . Αν θες μπορώ να σου χαρίσω και άλλο χαρτί για να το μελετήσεις στο μικροσκόπιο. Τι!!! Δεν έχεις μικροσκόπιο; Ε τότε μελέτησε το στο κομπουτερσκοπιο!!! 

Φαντάζομαι πως κάθε μέρα πηγαίνεις στο σχολείο με ιπτάμενο δίσκο, εγώ πηγαίνω με τους γονείς μου με το αυτοκίνητο ή με τα  πόδια.    Οι ιπτάμενοι δίσκοι σε πάνε γρήγορα στο σχολείο; Τι σχήμα και χρώματα έχουν οι ιπτάμενοι δίσκοι; Πως είναι η νέα τεχνολογία;

Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω ακροβάτης το οποίο είναι για μένα super επάγγελμα. Τι επαγγέλματα υπάρχουν στην εποχή σου;

Μου αρέσει να διαβάζω βιβλία, το αγαπημένο μου είναι «Πειράματα με φως και νερό» Πως!! Δεν ξέρεις τι είναι βιβλίο;  θα σου πω άλλη φορά. Το αγαπημένο μου χρώμα είναι το γαλάζιο. Υπάρχει ακόμη το νόμισμα του ευρώ ;

Γεια σου, ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα.

Αρετή Τσαγκούλη, 9 ετών

Γράμμα από παιδί του 2014 σε παιδί του 2114

Γράμμα σε ένα παιδί που ζει στο μέλλον

Λαγωνικά, σερίφηδες και άπαικτοι ντετέκτιβ, Πολυχώρος, 2014

O τάφος του σπιτιού

Οι ντετέκτιβ-συγγραφείς ερευνούν...

Της Κατερίνας Μπισμπίκου

Γράφουμε αστυνομική ιστορία με αφορμή ένα εγκαταλειμμένο σπίτι

Ο τάφος του σπιτιού (2)

Κατερίνα Μπισμπίκου

Ο τάφος του σπιτιού (3)

Το μυστήριο των διαλεγμένων βιβλίων

(Μικροί λάτρεις του αστυνομικού βιβλίου γράφουν…

Στο πλαίσιο της σειράς συναντήσεων στον Πολυχώρο, Μεταίχμιο
Εδώ: "Μια νέα περιπέτεια για τον Κλουζ")

Από τις εκδόσεις Συκαρά

Της Δήμητρας Συκαρά

Mε λένε Μιμή και είμαι ιδιωτική ντετέκτιβ. Μόλις σηκώθηκα από το κρεβάτι μου και ετοιμαζόμουν πρωί πρωί να επισκεφθώ το αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο: το Μεταίχμιο Παραξενευτήκατε όταν είπα ότι θα πάω πρωί πρωί εκεί, ενώ όλα τα άλλα παιδιά πηγαίνουν σχολείο. Σήμερα λοιπόν, για καλή μου τύχη, είναι Σάββατο και, όπως κάθε Σάββατο, το επισκέπτομαι για να καθίσω στις αναπαυτικές καρέκλες και να αφεθώ στα βιβλία των ραφιών του.

Βγαίνοντας από το σπίτι, ένα αεράκι ψύχους τύλιξε το ζεστό πρόσωπό μου. Η συννεφιασμένη μέρα δεν με έκανε να αλλάξω γνώμη και, ακάθεκτη, συνέχισα τον δρόμο μου για το βιβλιοπωλείο. Όταν (επιτέλους) έφτασα, η υπάλληλος με υποδέχτηκε με το θερμό της χαμόγελο. Της είπα ποιο βιβλίο ήθελα, και μου το έδωσε.  Πολύ καλό βιβλίο. Ένιωθα υπέροχα. Είχα απορροφηθεί.

Ο ήχος του κουδουνιού με διέκοψε. Σήκωσα στο κεφάλι μου και είδα να στέκεται  στην πόρτα του βιβλιοπωλείου ένας ψηλός κύριος, σαρανταπεντάρης περίπου, με ένα ύπουλο ύφος. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία και αφέθηκα ξανά στο βιβλίο μου. Κάποια στιγμή ο κύριος ρώτησε την υπάλληλο κάτι τόσο σιγά, που δεν άκουγα τίποτα.

Είχε βραδιάσει όταν ο μυστήριος τύπος έφυγε τελικά με άδεια χέρια. Είχε έρθει η ώρα κι εγώ να αφήσω στη μέση το βιβλίο μου. Όπως κατευθυνόμουν προς την πόρτα, ρώτησα την υπάλληλο,  από περιέργεια, τι ακριβώς την είχε ρωτήσει ο κύριος.  «Ήθελε να μάθε για τους αρχαιολογικούς χώρους της Αθήνας», μου απάντησε. Την καληνύχτισα κι έφυγα ήσυχα ήσυχα.

Νωρίς την άλλη μέρα χτύπησε το τηλέφωνο. Πετάχτηκα από το κρεβάτι κι άκουσα έντρομη τη φωνή της υπαλλήλου του Μεταίχμιο να μου φωνάζει να πάω αμέσως εκεί. Έτρεξα κι όταν έφτασα, τι να δω; Ένα παράθυρο σπασμένο. Άρχισε να μου εξηγεί: «Το βράδυ που έφυγα ήταν όλα ήσυχα κι ωραία. Μάλιστα, ο ίδιος ο ιδιοκτήτης έκατσε ως αργά.

Το μυστήριο της αγελάδας με τα πρόσωπα

(Μικροί λάτρεις του αστυνομικού βιβλίου γράφουν…

Στο πλαίσιο της σειράς συναντήσεων στον Πολυχώρο, Μεταίχμιο
Εδώ: "Μια νέα περιπέτεια για τον Κλουζ")

Ένα βιβλίο για μικρούς και μεγάλους

Best seller για το 2014

Της Κατερίνας Μπισμπίκου

Ήταν βράδυ. Στο δωμάτιο του Κλουζ άρχισε να χτυπά το τηλέφωνο δυνατά και επίμονα. Όταν το σήκωσε, ακούστηκε η φωνή ενός γνώριμου ατόμου. Ήταν η φίλη του η Όλγα. Του είπε για μια αγελάδα με πολλά πρόσωπα στον κήπο του Μεταίχμιο.

Το επόμενο πρωί ο Κλουζ πήγε στον κήπο . Αυτή η αγελάδα ήταν κάπως περίεργη. Ο Κλουζ παρατήρησε τα πρόσωπα πάνω της. Ήταν ίδια με τους ανθρώπους που τριγύριζαν τον κήπο. Ξαφνιάστηκε όταν είδε και το δικό του πρόσωπό πάνω της. Επίσης, πράγμα ύποπτο, όλοι οι άνθρωποι, μαζί και αυτός, ξυνόντουσαν.

Ο Κλουζ πήγε και ρώτησε τον επιστάτη του κήπου ποιος έκανε δώρο αυτή την περίφημη αγελάδα. «Κάποιος Κλουζ», του απάντησε αυτός. Ταράχτηκε ο Κλουζ. Άρχισε να ξύνεται ακόμη περισσότερο.

Εδώ υπήρχε ένα μυστήριο με κλεμμένο όνομα και μια αγελάδα με πρόσωπα. Ο διάσημος ντετέκτιβ θα έπρεπε να μπορεί να το λύσει. Ο Κλουζ όμως κόλλησε. Συμβουλεύτηκε την Όλγα. «Θα πας στον Φίδη, αυτός ίσως κάτι ξέρει. Παρόλο που είστε εχθροί. Παρακολούθησέ τον. Μπορεί να σε οδηγήσει κάπου. Ίσως αυτός κρύβεται πίσω από την υπόθεση.»

Μια μυστηριώδης δολοφονία και ένα κόκκινο φόρεμα

Της Αθηνάς Σπυροπούλου

(Μικροί λάτρεις του αστυνομικού βιβλίου γράφουν…

Στο πλαίσιο της σειράς συναντήσεων στον Πολυχώρο, Μεταίχμιο)

Χτύπησε το τηλέφωνο...

Η μέρα ήταν βροχερή και απόλυτη σιωπή έπεφτε στο γραφείο. Χτύπησε το τηλέφωνο.

-Παρακαλώ; Ρώτησα

-Χρειαζόμαστε τη βοήθειά σου! Έλα στη βίλα της κυρίας Μπερνάν. Γρήγορα! Ακούστηκε μια ταραγμένη φωνή στο τηλέφωνο.

Μάζεψα τα πράγματά μου και πήγα στη βίλα της κυρίας Μπερνάν.

Επικρατούσε χάος. Όλοι μιλάγανε ταυτόχρονα και δεν μπορούσα να καταλάβω τι έγινε. Μετά από ώρα κατάλαβα πως κάποιος είχε δολοφονήσει την κυρία Μπερνάν, την ώρα που ανέβαινε στη σοφίτα να πάρει κάτι. Όλοι ισχυρίζονταν πως ήταν φάντασμα, γιατί μόνο ένα φάντασμα θα κατάφερνε να μπει από το παράθυρο του 8^ου ορόφου στη σοφίτα.

-Κύριε Μπερνάν, είπα στον άντρα της κυρίας Μπερνάν, θα πάω στη σοφίτα να το ερευνήσω λίγο.

-Ανεβείτε όπου θέλετε, αλλά κάντε κάτι! Είπε ο κύριος Μπερνάν φανερά ταραγμένος. Ανέβηκα τη σκάλα που οδηγεί στη σοφίτα, τα σκαλιά έτριζαν όπως περπατούσα και όσο ανέβαινα, τόσο πιο τρομακτικά ήταν. Όταν ανέβηκα στη σοφίτα, άναψα τον πράσινο φακό μου και όλο το δωμάτιο φωτίστηκε. Άρχισα να ψάχνω για στοιχεία. Όπως περπατούσα, πάτησα ένα ανθρώπινο πόδι.

-Άχ! Φώναξα και πετάχτηκα πίσω. Φώτισα με το φακό το σημείο που πάτησα με το πόδι και είδα, με ανακούφιση, το πόδι της νεκρής κυρίας Μπερνάν. Έψαξα κοντά στην κυρία Μπερνάν, μήπως βρω κανένα στοιχείο. Τζίφος! Δεν υπήρχε τίποτα απολύτως. Απογοητευμένη περπάτησα προς την πόρτα για να κατεβώ στο σαλόνι. Ξαφνικά, ένα κόκκινο κομμάτι από μεταξωτό ύφασμα, με κόκκινα διαμαντένια τριαντάφυλλα, μου τράβηξε την προσοχή. Το ύφασμα ήταν κρεμασμένο από το χερούλι του παραθύρου. Σίγουρα δεν ήταν της κυρίας Μπερνάν, γιατί αυτή φορούσε γαλάζιο φόρεμα χωρίς διαμαντάκια. Άρα ήταν του δολοφόνου!

-Πώς τα πήγατε; Βρήκατε τίποτα; Με ρώτησε ο κύριος Μπερνάν όταν κατέβηκα κάτω.

-Δεν μπορώ να σας πω τίποτα ακόμη, απάντησα. Αν μου επιτρέπετε, πάω στο γραφείο μου να ερευνήσω το θέμα.

-Πηγαίνετε, αλλά σας παρακαλώ κάντε κάτι. Είπε ξανά ο κύριος Μπερνάν και έφυγα για το γραφείο μου.

Όταν έφτασα, εξέτασα καλά καλά το κομματάκι από το κόκκινο ύφασμα. Πανάκριβο. Μόνο κάποιος